سلام عزیزان... با آموزش جاوا همراه ما باشید

حلقه ی while یک مجموعه دستور را تا زمانی که شرط خاصی برقرار باشد، تکرار می نماید. چنانچه تعداد دفعات تکرار ثابت و مشخص نیست، توصیه می شود از این حلقه برای تکرار مجموعه دستور مورد نظر بهره بگیرید.

while(condition){

//code to be executed

}

مثال کاربردی:

public class WhileExample { 

public static void main(String[] args) { 

    int i=1; 

    while(i<=10){ 

        System.out.println(i); 

    i++; 

    } 

} 

} 

خروجی:

1

2

3

4

5

6

7

8

9

10

حلقه ی while بی نهایت در Java

آموزش جاوا : اگر مقدار بولی true را به عنوان پارامتر به دستور while پاس دهید، این حلقه مجموعه دستورات را تا بی نهایت تکرار می کند.

دستور استفاده از حلقه ی while بی نهایت:

while(true){

//code to be executed

}

مثال کاربردی:

public class WhileExample2 {

public static void main(String[] args) {

while(true){

System.out.println("infinitive while loop");

}

}

}

خروجی:

infinitive while loop

infinitive while loop

infinitive while loop

infinitive while loop

infinitive while loop

ctrl+c

حال جهت خروج از برنامه و خاتمه دادن اجرای حلقه ی بی نهایت، لازم است کلیدهای ctrl+c را همزمان فشار دهید.

آموزش Java – حلقه ی do-while در Java

حلقه ی do-while بخشی از برنامه را به تعداد دفعات معینی تکرار می کند. اگر تعداد دفعات تکرار مجموعه دستورات ثابت و مشخص نیست و قصد دارید که حلقه را حداقل یکبار قبل از بررسی شرط، اجرا نمایید، توصیه می شود که از این حلقه استفاده کنید. با توجه به آنچه گفته شد، حلقه ی do-while حداقل یکبار اجرا می شود، خواه شرطی که در پایین آن تعریف شده صحیح باشد خواه غلط.

دستور استفاده:

do{

//code to be executed

}while(condition)

مثال کاربردی:

public class DoWhileExample {

public static void main(String[] args) {

int i=1;

do{

System.out.println(i);

i++;

}while(i<=10);

}

}

خروجی:

1

2

3

4

5

6

7

8

9

10

حلقه ی do-while بی نهایت

اگر مقدار بولی true را به عنوان پارامتر به دستور do-while ارسال نمایید، مجموعه دستورات مورد نظر تا بی نهایت تکرار می شوند.

دستور استفاده:

do{

//code to be executed

}while(true);

مثال کاربردی:

public class DoWhileExample2 {

public static void main(String[] args) {

do{

System.out.println("infinitive do while loop");

}while(true);

}

}

خروجی:

infinitive do while loop

infinitive do while loop

infinitive do while loop

ctrl+c

اکنون جهت خروج از برنامه کافی است کلیدهای ctrl+c را فشار دهید.

آموزش جاوا ادامه دارد

سلام با آموزش جاوا JAVA در خدمت شما عزیزان هستم

در قسمت قبل از آموزش تصویری برنامه نویسی جاوا با کلاسها , متغیرهای Field و constructor (سازنده) در جاوا آشنا شدیم

حال با ادامه آموزش جاوا همراه باشید:

لینک قسمت اول آموزش جاوا

آموزش دسترسی به متغیرهای گروه در آموزش جاوا

اکنون که چند مقدار پیش فرض داریم، می توانیم متدی را اضافه کنیم که مقادیر مختلفی را برای آنها تنظیم می کند. متد زیر را به گروه StudentResultsخود اضافه کنید.

در آموزش جاوا این متد جدید fullName نامیده می شود و دارای یک متغیر String جدید به نام aName بین پرانتزهای آن می باشد. این متد کار بزرگی انجام نمی دهد و به خاطر سادگی در اینجاست. می توانستیم متدی داشته باشیم که کارهای بیشتری انجام دهد، از جمله چک کردن خطاها، اطمینان حاصل کردن در رابطه با یک مورد مناسب، بررسی رشته های خالی و غیره. اما نکته ی مهم این است که این متد برای فیلد Full_Name یک مقدار تنظیم می کند و این فیلد را به عنوان یک مقدار باز می گرداند. وقتی این متد را فرا می خوانیم، مقدار پیش فرض را برای Full_Name خواهد نوشت و یک مقدار جدید وارد خواهد کرد. هر آنچه در متغیر aName است، مقدار جدید Full_Name خواهد بود. اجازه بدهید این مورد را در عمل ببینیم.

روی back کلیک کنید تا به گروه ExamDetails بازگردید. دو خط زیر را به آن اضافه کنید.

مثال:

1String sName = aStudent.fullName("Bill Gates");

1System.out.println( sName );

کد مربوط به گروه ExamDetails باید مشابه زیر باشد.

آنچه در اینجا انجام می دهیم، فراخوانی متد fullName از آبجکت aStudent می باشد. ما در حال توزیع مقدار "Bill Gates" می باشیم. این مقدارمربوط به فیلد Full_Name نیز خواهد بود. ( این مقدار می توانست برای خطاها بررسی شده، اصلاح شود و سپس در یک فیلد ذخیره شود.) سپس مقدار Full_Name بازگردانده شده و در متغیر sName ذخیره می شود.

درست مانند متدهایی که در بخش قبل ایجاد کردیم، گرچه متد fullName روی لیست NetBeans می باشد. به هرحال توجه داشته باشید که constructor در آنجا نیست.

برای امتحان آن کد خود را اجرا کنید. پنجره ی Output باید صفحه ی زیر را نمایش دهد.

بنابراین آنچه انجام داده ایم امتحان کردن یک مقدار برای یک متغیر فیلد در یک گروه به نام StudentResults می باشد. سپس به آن مقدار دسترسی پیدا کرده و آن را چاپ می کنیم.

حالا اجازه بدهید متدی وارد کنیم که واقعا کار مفیدی انجام می دهد. کاری که انجام خواهیم داد این است که به یک یوزر اجازه می دهیم تا یک کد امتحان دو حرفی وارد کند. سپس آن دو حرف را به متدی انتقال خواهیم داد که دو حرف را به نام یک امتحان بازمی گرداند. برای مثال اگر یک یوزر دو حرف "VB" را وارد کند، متد رشته ی "Visual Basic .NET" را گزارش خواهد داد. رشته ی بلندتر در متغیر فیلد Exam_Name ذخیره خواهد شد.

کد زیر را به گروه StudentResults، درست زیر متد fullName اضافه کنید.

متد examName دارای یک متغیر رشته به نام examCode می باشد که بین پرانتزهای آن قرار می گیرد. این رشته آن دو حرف می باشد. خطوط IF … ELSE IF بررسی می کنند تا ببینند کدام دو حرف در رشته می باشند. اگر یک هماهنگی برای دو دو حرف پیدا کردیم، تیتر بلندتر در فیلد Exam_Name قرار می گیرد. اگر هیچ گونه هماهنگی پیدا نشد، متن مربوط به فیلد "No Exam Selected" خواهد بود.

به گروه ExamDetails خود بازگشته و خط زیر را به آن اضافه کنید.

مثال:

1String exam = aStudent.examName("VB");‎

دوباره ما در حال فراخوانی متد می باشیم. به حروف "VB" دسترسی داریم. متد مقدار "Visual Basic .NET" را گزارش می دهد و سپس آن را در متغیر رشته ای که آن را exam نامیدیم، ذخیره می کند. یک print line جدید اضافه کنید، کد شما باید مانند زیر باشد.

سپس کد خود را اجراکنید، Outout مشابه زیر می باشد.

آموزش متودهای بیشتری در جاوا

بنابراین ما نام یک دانش آموز و نام یک امتحان داریم. هر دو در فیلد اسم ها در گروه StudentResults ذخیره می شوند. اکنون می توانیم یک نمونه ی امتحان نیز ذخیره کنیم.

متد جدید زیر را درست بعد از متد examName در گروه خود اضافه کنید.

این متد جدید examScore نامیده می شود با یک متغیر int به نام aScore بین پرانتزهای آن. این متد برای بازگرداندن یک مقدار String تنظیم شده است. خود متد نمره را با رشته ی " out of 50" ترکیب می کند. بنابراین اگر مقدار در aScore عدد 30 باشد، متن "30 out of 50" در فیلد Exam_Score ذخیره خواهد شد.

در گروه ExamDetails ، خط زیر را اضافه کنید.

مثال:

1String score = aStudent.examScore(30);‎

بنابراین متد جدید examScore را فرا می خوانیم و به آن مقدار 30 را می دهیم. مقدار در فیلد Exam_Score بازگردانده می شود، و سپس در یک متغیر رشته ذخیره می شود که ما آن را نمره (score) نامیده ایم.

یک متد print line جدید اضافه کنید، بنابراین کد شما شبیه به کد ما در زیر می شود.

بنابراین ما نام دانش آموز، نام امتحان و نمره از 50 را در دست داریم. اکنون به پنجره ی خروجی می توانیم یک درجه نیز اضافه کنیم.

برای درجه از حروف مجزا استفاده می کنیم: A، B, C، D، یا E. اگر دانش اموزی نمره ی 41 یا بیشتر بگیرد، حرف A را به آن اختصاص می دهیم. اگر نمره بین 31 و 40 باشد، درجه مربوطه B خواهد بود. برای نمره ی بین 21 تا 30 حرف C اختصاص داده می شود. درجه ی D نمره ی بین 11 تا 20 می باشد و حرف E برای نمرات بین 0 تا 10 می باشد.

برای محاسبه ی درجات بالا متد زیر را اضافه کنید.( آن را به گروه StudentResults خود اضافه کنید)

دقت داشته باشید که این متد privat (خصوصی) می باشد. درست مانند متغیرهای فیلد، خصوصی ساختن یک متد به این معناست که آن متد تنها در داخل این گروه قابل مشاهده می باشد و می تواند به وسیله ی گروه ExamDetails مشاهده شود.

برای به دست آوردن درجه، متد دیگری را در داخل گروه StudentResults تنظیم خواهیم کرد و از آن برای به دست آوردن درجه استفاده می کنیم. متد زیر را درست در بالای متد getGrade اضافه کنید.(گرچه اگر تمایل داشته باشید، می توانید آن را در زیر این متد نیز اضافه کنید: در جاوا هیچ فرقی نمی کند)

1مثال:

1String examGrade(int aScore) {‎

1        ‎ ‎

1        Exam_Grade = this.getGrade( aScore) ; ‎

1        return Exam_Grade; ‎

1        ‎}‎

این متدی است که به جای متد getGrade از گروه ExamDetails فرا خوانی می کنیم. نام این متد جدید examGrade می باشد و مجددا آن را به نمره ی دانش آموز انتقال می دهیم. به این خط دقت کنید.

مثال:

1Exam_Grade = this.getGrade( aScore );‎

در اینجا متد getGrade فراخوانده می شود و آن را به نمره ای انتقال می دهیم که توزیع شده بود. فراخوانی یک متد از متد دیگر یک تمرین استاندارد می باشد، و به شما اجازه می دهد تا کد خود را ساده کنید. جایگزین آن داشتن متدهای خیلی بلند می باشد که خواندن آنها سخت است.

مورد دیگری که در خط بالا باید به آن توجه داشت لغت کلیدی this در جاوا می باشد. لغت کلیدی this به معنای "this class" می باشد و نه گروه دیگری که ممکن است دارای متد هم نام باشد. این امر از هر گونه سردرگمی جلوگیری می کند. این مسئله زیاد ضروری نیست و می توانید آن را نادیده بگیرید. فراخوانی متد هنوز بدون آن کار می کند.

مثال:

1Exam_Grade = getGrade( aScore );‎

گرچه نتیجه ی نهایی هنوز همان است: ما در حال ذخیره سازی چیزی در فیلد متغیر Exam_Grade می باشیم و آن عبارت خواهد بود از عبارت "Grade is" به علاوه ی یک حرف مربوط به درجه.

برای امتحان کردن متدهای جدید، خط زیر را به گروه ExamDetails اضافه کنید.

مثال:

1String grade = aStudent.examGrade(30);‎

این خط مقداری برابر 30 را به متد examGrade می دهد. سپس در فیلد متغیر Exam_Grade مقداری گزارش می شود و در متغیری به نام grade ذخیره می شود.

با یک print line، گروه ExamDetails باید به شکل زیر باشد.

برنامه ی خود را اجرا کنید تا پنجره ی Output را مشاهده کنید.

اگر برنامه ی شما به درستی کار نمی کند، در اینجا کد کامل مربوط به گروه StudentResults را مشاهده می کنید.

در بخش بعد در مورد Inheritance فرا خواهید گرفت.

آموزش جاوا ادامه دارد

سلام با آموزش جاوا JAVA در خدمت شما عزیزان هستم

در قسمت قبل از آموزش تصویری برنامه نویسی جاوا با رشته ها در جاوا آشنا شدیم

حال با ادامه آموزش جاوا همراه باشید:

لینک قسمت اول آموزش جاوا

آموزش کلاس های جاوا

در این بخش چگونگی ایجاد آبجکت ها را فرا خواهید گرفت. یادگیری کلاس ها را تقریبا در یخش قبل آغاز کرده اید. اکنون به جزئیات بیشتری می پردازیم. در برخی موارد در مورد تفاوت بین یک آبجکت و کلاس گیج می شوید، گرچه وقتی درمورد یک کلاس صحبت می کنیم در واقع در مورد خود کد صحبت می کنیم، کدی که کاری انجام نمی دهد. وقتی کد را برای انجام کار فعال می سازید، این کد یک آبجکت می باشد.

وقتی کلاسی ایجاد می کنید، یک کد برای انجام یک کار خاص می نویسید. این کار ممکن است مربوط به یک کارمند باشد، اما فروش شرکت نیز در همان زمان شکل نمی گیرد. برای آمار فروش باید یک کلاس مجزا بنویسید. به این روش می توانید از کلاس کارمند (employee) در یک پروژه ی دیگر استفاده کنید. آمار فروش داده ی برکنار شده (redundant data) می باشند.

وقتی که سعی دارید نظریه های خود را در کلاس ها به کار برید، باید مسئله ی برکناری را در ذهن داشته باشید و از خود بپرسید: " آیا کدی در این کلاس وجود دارد که نیازی به آن در اینجا نیست؟"

در مورد مثال مربوط به این بخش، کلاسی خواهیم نوشت که شامل چند تمرین خواهد بود. روی وب سایت ما (www.tahlildadeh.com) چند امتحان وجود دارد که می توانید به رایگان به آنها دسترسی داشته باشید. در یک زمان سوال داده می شود و هر امتحان دارای 50 سوال می باشد. تمرین های مختلفی وجود دارند که می توانید به آنها دسترسی داشته باشید. در مورد مثال ما، سوالات را ساده می کنیم. نام شخصی که امتحان می گیرد، ایمکه کدام امتحان گرفته شده، نمره از 50 و یک درجه را ثبت می کنیم.

اجازه بدهید که یکی از موارد را شروع کنیم.

برای این مسئله یک پروژه ی جدید جاوا ایجاد کنید. پوشه ی exams را فرا بخوانید و سپس نام متود را از Main به ExamDetails تغییر دهید. سپس باید کد زیر را داشته باشید.

کلاس دومی ایجاد خواهیم کرد تا داده ی امتحان را بررسی کنیم. بنابراین در NetBeans از نوار منو روی File کلیک کنید. از منوی File گزینه ی New File را انتخاب کنید. Java را در لیست Categories و Java Class را در لیست File Types مشخص کنید. سپس روی Finish کلیک کنید. NetBeans در پروژه ی شما یک کلاس دوم ایجاد خواهد کرد. شما می توانید کامنت های پیش فرض را حذف کنید.

در بخش بعد، به متغیرهای Field خواهیم پرداخت.

آموزش جاوا

آموزش متغیرهای Field در جاوا

در بخش قبل در مورد متغیرهای داخل متدها صحبت کردیم. متغیرهایی که داخل متدها تنظیم می کنید، تنها در دسترس همان متدها می باشند و در متدهای دیگر قرار نمی گیرند، گفته می شود که دارای دامنه ی داخلی می باشند.

به هرحال می توانید متغیرهایی را در خارج از متدها تنظیم کنید که همه ی متدهای موجود در گروه شما می توانند ببینند. این متغیرها، متغیرهای Field (یا متغیرهای Instance) نامیده می شوند. می توانید آنها را دقیقا به روش دیگر متغیرها تنظیم کنید. چهار فیلد زیر را گزوه جدید StudentResult اضافه کنید.

ما چهار رشته متغیر (چهار رشته فیلد) تنظیم می کنیم. همانطور که نام فیلدها نشان می دهد، رشته حاوی نام یک شخص، نام یک امتحان، یک نمره و یک درجه می شود. این چهار فیلد در دسترس همه ی متدهایی که در این گروه نوشتیم، قرار می گیرند و برای متدها داخلی نیستند. گفته می شود که دارای دامنه ی جهانی می باشند.

برای اینکه چگونگی جهانی بودن آنها را مشاهده کنیم، به گروه ExamDetails خود بازگردید، گروهی با متد اصلی (main). برای ایجاد یک آبجکت جدید از گروه StudentResults ، کد زیر را اضافه کنید.

این همان کاری می باشد که در بخش قبل انجام دادهیم – استفاده از یک لغت کلیدی جدید برای ایجاد یک آبجکت جدید. نام آبجکت aStudent خواهد بود و از نوع StudentResults می باشد که گروه ماست.

در خط بعدی نام متغیر (aStudent) را که با یک نقطه (dot) دنبال می شود، تایپ کنید. به محض اینکه نقطه را تایپ کردید، NetBeans لیستی از متدها و پراپرتی های موجود در آبجکت شما را ارائه می دهد.

چهار فیلدی که تنظیم کردیم، روی لیست قرار دارند. اینها متد نیستند، بلکه چیزی به نام پراپرتی می باشند. این واقعیت که آنها روی لیست هستند، به این معناست که دارای دامنه ی جهانی می باشند. اگر دارای دامنه ی داخلی بودند، روی لیست قرار نمی گرفتند.

آموزش جاوا

شما می توانید مقادیری را برای پراپرتی ها تنظیم کنید. این مورد را امتحان کنید: کد مشخص شده ی زیر را به متد اصلی خود اضافه کنید.

ما فیلد Exam_Name را از لیست انتخاب کرده ایم و به آن مقدار "VB NET" اختصاص داده ایم. سپس خط بعدی مقدار Exam_Name را از آبجکت aStudent می گیرد. نتیجه در متغیری به نام امتحان (exam) ذخیره شده و سپس چاپ می شود. وقتی برنامه را اجرا می کنید، خروجی رشته ی "VB Net" می باشد.

بنابراین چهار متغیری که تنظیم کرده ایم، در هر دو گروه در دسترس می باشند.

به هرحال جهانی ساختن متغیرهای فیلد، مانند این مورد، فکر خوبی نیست. شما تمایل به از دست دادن پیگیری مقادیری را دارید که در این متغیرها می باشند، بنابراین اشکال زدایی کد شما بسیار سخت تر می شود. محدود کردن دامنه ی متغیرهای فیلد، برنامه نویسی خوبی تلقی می شود.

برای اینکه یک متغیر فیلد تنها در دسترس یک گروه خاص باشد، درست قبل از اعلام فیلد لغت کلیدی private را وارد کنید. کد را در گروه StudentResults مانند زیر تغییر دهید.

اکنون تنها کد موجود در گروه StudentResults می تواند این متغیرها را ببیند. برای بررسی به عقب، به متد اصلی خود بازگردید. باید چند اخطار و خطوط قرمز مشاهده کنید.

سه خط را در پایین حذف کنید. aStudent را و سپس یک نقطه تایپ کنید تا لیست NetBeans را مشاهده کنید.

همانطور که مشاهده می کنید، اکنون چهار متغیر فیلد محو شده اند. علت حذف آنها این است که دیگر دامنه ی جهانی ندارند و بنابراین از گروه ExamDetails قابل مشاهده نیستند.

در بخش بعد در مورد چیزی به نام class constructor خواهید آموخت.

آموزش سازنده در جاوا

از آنجایی که متغیرهای فیلد را خصوصی ساخته ایم، نیاز به راه دیگری برای اختصاص دادن مقادیر به آنها داریم. یک راه برای انجام آن استفاده از constructor (سازنده) می باشد. این دروافقع متودی است که می توانید برای تنظیم مقادیر اولیه ی متغیرهای فیلد استفاده کنید. وفتی آبجکت ایجاد می شود، ابتدا جاوا constructor را فرا می خواند. سپس هر کدی که در این سازنده دارید، اجرا می شود. نیازی به هیچگونه فراخوانی خاصی به یک متود constructor ندارید – در هنگام ایجاد یک آبجکت این اتفاق به طور خودکار انجام می شود.

متودهای Constructor هم نام گروه می باشند. Constructor زیر را به گروه StudentResults اضافه کنید.

بنابراین نام این Constructor (سازنده) نیز StudentResults می باشد. این دقیقا همان نام گروه می باشد. برخلاف متودهای عادی، گروه constructor ها به نوع بازگشتی مانند int یا double و کلا هیچ گونه گزارشی نیاز ندارد. به هرحال شما می توانید مقادیر را به constructor های خود انتقال دهید. اگر بخواهیم مقادیر را به متغیرهای فیلد انتقال دهیم، می توانیم مانند زیر عمل کنیم.

در اینجا دو متغیر String به پرانتزهای constructor اضافه کرده ایم. در داخل پرانتزها این مقادیر را به فیلدهای Full_Name و Exam_Gradeاختصاص داده ایم. وقتی که یک آبجکت جدید ایجاد می کنید، نیاز به دو رشته بین پرانتزهای نام گروه دارید.

آموزش جاوا

مثال:

1StudentResults aStudent = new StudentResults( "Bill Gates", "A" );‎

وقتی آبجکت ایجاد می شود، مقادیر "Bill Gates" و "A"در constructor بررسی می شوند.

به هرحال تنظیم چند مقدار پیش فرض برای متغیرهای فیلد فکر خوبی است. این مقادیر در هنگام ایجاد آبجکت، اختصاص داده می شوند. کد زیر را به constructor خود اضافه کنید.

اکنون هر وقت یک آبجکت StudentResults جدید ایجاد می شود، هر چهار متغیر فیلد ما دارای مقدار پیش فرض می باشند. دقت کنید که اکنون هیچ چیز بین پرانتزهای گروه constructor وجود ندارد.

در بخش بعد به دسترسی به گروه متغیرها خواهیم پرداخت.

سلام با آموزش جاوا JAVA در خدمت شما عزیزان هستم

در قسمت قبل از آموزش تصویری برنامه نویسی جاوا با آرایه ها Array Lists در جاوا آشنا شدیم

حال با ادامه آموزش جاوا همراه باشید:

لینک قسمت اول آموزش جاوا

آموزش رشته ها در جاوا

در مورد رشته های جاوا موارد بیشتری از آنچه با چشم دیده می شود وجود دارد. بر خلاف متغیرهای int یا متغیرهای double، رشته ها آبجکت می باشند. و این در عمل به این معناست که با رشته های متن کارهایی می توانید انجام دهید که با متغیرهای double یا int نمی توانید انجام دهید. ( همین مورد برای انواع داده ی boolean، byte، single، char، float، long و short نیز به کار می رود: آنها مانند رشته ها آبجکت نیستند)

قبل از اجرای رشته های متن، در اینجا اطلاعات اصلی مربوط به رشته ها را مشاهده خواهید کرد.

چگونگی ذخیره ی رشته ها در جاوا

آموزش جاوا

یک رشته مجموعه ای از کاراکترهای Unicode می باشد که تحت عنوان نام یک متغیر حفظ می شوند. رشته ی زیر را در نظر بگیرید.

1String someText = "Bill"‎

این خط به جاوا می گوید که یک رشته آبجکت با چهار کاراکتر "B"، "i"، "l"و یک "l" دیگر برقرار کند. در مجموعه کاراکتر Unicode، این مقادیر عبارتند از: u0042، u0069، u006c،u006c . مقادیر Unicode به عنوان اعداد هگزادسیمال ذخیره می شوند. حروف بزرگ ( A تا Z) با استفاده از مقادیر u0041 تا u005a ذخیره می شوند، در حالیکه حروف کوچک ( a تا z ) با استفاده از مقادیر هگزادسیمال u0061 تا u007a ذخیره می شوند.

در بخش قبل یک array وجود داشت که رشته های متن را حفظ می کرد. سپس array را مرتب سازی کردیم.

وقتی که برنامه اجرا می شود، خروجی مانند تصویر زیر می باشد.

قبلا ذکر کردیم که لغت "This" در ابتدا قرار می گیرد. اگر قرار است array به ترتیب حروف الفبا مرتب شود، انتظار می رود که لغت "a" در ابتدا قرار بگیرد. این به این خاطر است که لغت "a" با حرف کوچک دارای مقدار هگزادسیمال u061 می باشد، که عدد دهدهی 97 می باشد. اما حرف بزرگ "T" دارای یک مقدار هگزادسیمال u054 می باشد که عدد دهدهی 84 است. 84 کمتر از 97 می باشد، بنابراین "T" در ابتدا قرار می گیرد.

بسیار خود، اجازه بدهید در موزد اجرای رشته های متن کارهایی انجام دهیم. رشته متدهایی که مورد بررسی قرار خواهیم داد، عبارتند از

toUpperCasse toLowerCase compareTo IndexOf endWith, startsWith Substring Equals charAt trim valueOf

متدهای اول در بالا متدهای آسانی می باشند، که به حروف بزرگ و کوچک تبدیل می شوند. در بخش بعد در مورد آنها فرا خواهید گرفت.

آموزش جاوا

آموزش تغییر به حروف بزرگ و کوچک در جاوا

تبدیل رشته های خود به حروف بزرگ و کوچک کار آسانی می باشد: تنها از متودهای داخلی toUpperCase و toLowerCase استفاده کنید.

برای این کار یک پروژه ی جدید را شروع کرده و کد زیر را به آن اضافه کنید:

دو خط اول از کد یک متغیر String برای حفظ متن "text to change" تنظیم می کنند و سپس آن را چاپ می کنیم. خط سوم یک متغیر دوم String به نام نتیجه را تنظیم می کند. و خط چهارم می باشد که در آن تبدیل را انجام می دهیم:

1result = changeCase.toUpperCase( );

برای استفاده از یک متود string ابتدا رشته ی مورد نظر را تایپ کنید. برای ما این رشته در متغیر changeCase نامیده می شود. پس از نام متغیر یک نقطه تایپ کنید، سپس لیستی از متودهای موجود را مشاهده می کنید که می توانید در رشته ی خود از آنها استفاده کنید. toUpperCase را انتخاب کنید. ( متود پس از آن نیاز به پرانتز دارد.)

پس از اینکه جاوا لغت را به حروف بزرگ تغییر داده است، ما رشته ی جدید را به متغیر نتیجه ی خود مرتب می کنیم.

وقتی برنامه اجرا می شود، پنجره ی Output نتیجه ی زیر را نمایش خواهد داد:

اما شما مجبور نیستید که لغت تغییر یافته را در یک متغیر جدید ذخیره کنید. این کار نیز انجام می شود:

1System.out.println( changeCase.toUpperCase( ) );

در اینجا جاوا تنها با تغییر رشته و بدون نیاز به اختصاص دادن نتیجه به یک متغیر جدید، به کار خود ادامه خواهد داد.

در عوض اگر می خواهید فقط به حروف کوچک تغییر دهید، از متود toLowerCase استفاده کنید. این متود درست به روش متود toUpperCase استفاده می شود.

در بخش بعدی چگونگی مقایسه ی رشته ها را در جاوا مشاهده خواهید کرد.

آموزش جاوا

آموزش مقایسه ی رشته ها

شما می توانید یک متود را با متود دیگر مقایسه کنید. ( در هنگام مقایسه جاوا از مقادیر هگزادسیمال به جای خود حروف استفاده خواهد کرد.). به عنوان مثال اگر بخواهید لغت "Ape" را با لغت "App" مقایسه کنید تا ببینید کدامیک نخست قرار می گیرد، می توانید از یک رشته متود داخلی به نام compareTo استفاده کنید. اجازه بدهید چگونگی کار آن را بررسی کنیم.

برای این کار نیازی به شروع یک پروژه ی جدید ندارید: به راحتی روی کدی که دارید کامنت بگذارید یا آن را حذف کنید. اکنون کد زیر را به آن اضافه کنید:

ما دو رشته متغیر تنظیم کرده ایم که حاوی لغا ت "Ape" و "App" می باشند. متود compareTo در کد بالا خط زیر می باشد:

1result = Word1.compareTo( Word2 );

متود compareTo یک مقدار را گزارش می دهد. مقدار گزارش شده یا کمتر از 0 یا بیشتر از 0 و یا مساوی 0 می باشد. اگر Word1 قبل از Word2 قرار بگیرد، مقدار گزارش شده کمتر از 0 خواهد بود. اگر Word1 بعد از Word2 قرار بگیرد، مقدار گزارش شده بزگتر از 0 خواهد بود. اگر هر دو لغت یکشان باشند، مقدار 0 گزارش خواهد شد.

بنابراین لازم است کقداری را اختصاص دهید که compareTo به یک متغیر بازمی گرداند. ما مقدار را در یک متغیر صحیح به نام نتیجه قرار می دهیم. عبارات IF در کد به سادگی تست می کنند تا مورد را در متغیر نتیجه مشاهده کنند.

آموزش جاوا

به هرحال وقتی یک رشته از متن را با رشته ای دیگر مقایسه می کنید، جاوا به جای حروف واقعی، مقادیر هگزادسیمال تاکید شده را مقایسه می کند. از آنجایی که حروف بزرگ دارای مقدار هگزادسیمال کمتری نسبت به حروف کوچک هستند، حرف بزرگ A در App قبل از حرف کوچ a در ape قرار خواهد گرفت. می توانید این مورد را امتحان کنید. در کد خود "Ape" را به "ape" تغییر دهید. خروجی "Word1 is more than Word2" خواهد بود، به این معنا که از لحاظ الفبایی جاوا لغت ape را بعد از app قرار خواهد داد.

برای حل مشکل یک متود مرتبط به نام compareToIgnoreCase وجود دارد. همانطور که از نام آن پیداست حروف بزرگ و کوچک نادیده گرفته می شوند. با استفاده از این متود از لحاظ الفبایی لغت ape قبل از App قرار خواهد گرفت.

آموزش استفاده از متد indexOf

متد indexOf برای قرار دادن یک کاراکتر یا یک رشته در داخل یک رشته ی دیگر استفاده می شود. به عنوان مثال می توانید از آن برای بررسی وجود کاراکتر @ در یک آدرس ایمیل استفاده کنید. اجازه بدهید از این مثال در کد استفاده کنیم.

مجددا می توانید روی کد خود کامنت بگذارید یا آن را حذف کنید. اما کد جدیدی برای امتحان کردن وجود دارد:

میخواهیم وجود نماد @ را در آدرس ایمیل بررسی کنیم، بنابراین ابتدا یک متغیر char تنظیم کرده و به آن مقدار '@' اختصاص می دهیم. ( به نماد علامت نقل قول متغیر char دقت داشته باشید.). پس از تنظیم یک آدرس ایمیل، یک متغیر نتیجه داریم، این یک متغیر int می باشد. دلیل این که نتیجه یک عدد صحیح می باشد این است که متود indexOf یک مقدار گزارش خواهد داد. این مقدار عدد مربوط به موقعیت کاراکتر علامت را در رشته ی آدرس ایمیل باز خواهد گرداند. در اینجا خط مربوطه را مشاهده می کنید:

1result = email_address.indexOf( ampersand );

رشته ای که در حال جستجوی آن هستید در ابتدا قرار می گیرد. پس از یک نقطه، indexOf را تایپ کنید. بین پرانتزهای indexOf گزینه های زیادی دارید: یکی از این گزینه ها تایپ کردن یک کاراکتر مجزا ( یا نام متغیر char) می باشد. ما متغیر علامت خود را (ampersand) بین پرانتزهای indexOf قرار داده ایم. جاوا موقعیت کاراکتر @ را در آدرس ایمیل به ما خواهد گفت. این مقدار را در متغیر نتیجه ذخیره خواهد کرد.

وقتی کد را اجرا می کنید خروجی 4 خواهد بود. ممکن است تصور کنید که علامت @ پنجمین کاراکتر در آدرس ایمیل می باشد، اما indexOf شمارش را از 0 شروع می کند.

به هرحال اگر کاراکتر در لغتی که آن را جستجو می کنید وجود نداشته باشد، indexOf مقدار 1- را گزارش می دهد. برای امتحان این مورد نماد @ را از آدرس ایمیل خود حذف کنید. سپس مجددا کد خود را اجرا کنید که 1- را به عنوان خروجی مشاهده خواهید کرد.

می توانید از مقدار گزارش شده ی 1- به نفع خود استفاده کنید. در اینجا مجددا کدی را مشاهده می کنید با یک عبارت IF که مقدار متغیر نتیجه را امتحان می کند:

بنابراین اگر نتیجه ی indexOf عدد 1- باشد، می توانیم به یوزر اجازه ی ادامه ی کار بدهیم.

می توانید از indexOf برای تست کردن بیشتر از یک کاراکتر استفاده کنید. کد زیر آدرس ایمیل را چک می کند اگر با ".com" تمام می شود:

آموزش جاوا

کد تقریبا یکسان می باشد، به جز اینکه اکنون در حال استفاده از متغیر String برای حفظ متنی هستیم که می خواهیم برای وجود (.com) و نه متغیر char آن را بررسی کنیم.

اگر متنی که در جستجوی آن هستیم در string که قبل از نقطه ی مربوط به indexOf یافت نشد، مجددا نتیجه ی 1- گزارش داده خواهد شد. در غیر این صورت indexOf موقعیت اولین کاراکتر هماهنگ سازی را گزارش خواهد داد. در کد فوق وقتی شمارش را از 0 شروع می کنید، نقطه هفتمین کاراکتر در آدرس ایمیل می باشد.

می توانید یک موقعیت شروع نیز برای جستجوهای خود تعیین کنید. در مثال آدرس ایمیل می توانیم جستجو برای ".com" را پس از نماد @ آغاز کنیم. در اینجا کدی را می بینید که موقعیت نماد @ را تعیین می کند و سپس از آن به عنوان موقعیت آغازین برای جستجوی ".com" استفاده می کند.

خط زیر در واقع خط جدید کد می باشد:

1result = email_address.indexOf( dotCom, atPos );

تنها تفاوت افزودن یک متغیر اضاقه بین پرانتزهای indexOf می باشد. ما هنوز رشته ای داریم که در جستجوی آن هستیم ( که متنی است که در متغیر dotcom قرار می گیرد)، اما اکنون یک موقعیت ابتدایی برای جستجو داریم. این موقعیت مقدار متغیری به نام atPos می باشد. مقدار atPos با استفاده از indexOf برای تعیین موقعیت نماد @ در آدرس ایمیل به دست می آید. بنابراین جاوا به جای شروع از 0، جستجو را از این موقعیت آغاز خواهد کرد که پیش فرض می باشد.

Ends With … Starts With

برای برنامه ی فوق می توانید از متود داخلی endsWith استفاده کنید:

آموزش جاوا

1Boolean ending = email_address.endsWith( dotcom );

لازم است یک متغیر Boolean برای endsWith تنظیم کنید، زیرا متود پاسخ true یا false را گزارش خواهد داد. رشته ای که سعی در تست کردن آن دارید، بین پرانتزهای endsWith قرار می گیرد و متنی که در جستجوی آن هستید قبل از آن می آید. اگر متن در جستجوی رشته باشد، یک مقدار true گزارش داده می شود، در غیر اینصورت false خواهد بود. برای بررسی مقدار می توانید یک عبارت if … else اضافه کنید:

1System.out.println( "Invalid Email Address" );

1}

1else {

1System.out.println( "Email Address OK " );

1}

1if (ending == false ) {

متود startsWith به روشی مشابه استفاده می شود.

1Boolean startVal = email_address.startsWith( dotcom );

مجددا مقدار گزارش شده یک مقدار true یا false از Boolean می باشد.

در بخش بعدی چگونگی استفاده از متودی به نام substring را فرا خواهید گرفت.

سلام با آموزش جاوا JAVA در خدمت شما عزیزان هستم

در قسمت قبل از آموزش تصویری برنامه نویسی جاوا با آرایه ها در جاوا آشنا شدیم

حال با ادامه آموزش جاوا همراه باشید:

لینک قسمت اول آموزش جاوا

آرایه Array هایی که تاکنون استفاده کرده اید تناه یک ستون داده دارند. اما می توانید یک array برای نگهداری بیشتر از یک ستون تنظیم کنید. این array ها چند بعدی نامیده می شوند. به عنوان مثال یک صفحه ی گسترده را با ردیف ها و ستون ها در نظر بگیرید. اگر 6 ردیف و 5 ستون داشته باشید، صفحه ی گسترده ی شما می تواند 30 عدد را در خود داشته باشد، که ممکن است مانند تصویر زیر به نظر برسد:

یک array چند بعدی موردی است که می تواند همه ی مقادیر بالا را در خود داشته باشد، که آنها را مانند زیر تنظیم کرده اید:

1int[ ][ ] aryNumbers = new int[6][5];

این array به روش تنظیم یک array عادی تنظیم می شود، به جز اینکه در این مورد دو مجموعه کروشه دارید. اولین مجموعه از کروشه ها برای ردیف ها می باشد و دومین مجموعه نیز برای ستون ها می باشد. در خط بالا به جاوا اعلام کرده ایم که یک array با 6 ردیف و 5 ستون تنظیم کند. برای حفظ مقادیر در یک array چند بعدی، باید مراقب دنبال کردن ردیف ها و ستون ها باشید. در اینجا کدهایی را برای پر کردن اولین ردیف های اعداد از تصویر صفحه ی گسترده ی ما مشاهده می کنید:

1aryNumbers[0][0] = 10;

1aryNumbers[0][1] = 12;

1aryNumbers[0][2] = 43;

1aryNumbers[0][3] = 11;

1aryNumbers[0][4] = 22;

بنابراین اولین ردیف، ردیف 0 می باشد. سپس ستون ها از 0 تا 4 می باشند که 5 آیتم هستند. برای پر کردن دومین ردیف کد زیر لازم می باشد:

آموزش جاوا

1aryNumbers[1][0] = 20;

1aryNumbers[1][1] = 45;

1aryNumbers[1][2] = 56;

1aryNumbers[1][3] = 1;

1aryNumbers[1][4] = 33;

اعداد ستون همان است، اما اعداد مربوط به ردیف همه 1 نی باشند.

تکنیک مورد نیاز برای دسترسی به همه ی آیتم ها در یک array چند بعدی، استفاده از یک loop داخل یکی دیگر می باشد. در اینجا کدی را مشاهده می کنید برای دسترسی به همه ی اعداد در بالا. این برنامه از یک double برای loop استفاده می کند:

اولین for loop برای ردیف ها استفاده می شود و دومین for loop برای ستون ها. در اولین چرخش از اولین loop، مقدار متغیر i عدد 0 خوهد شد. کد داخل for loop یک loop دیگر می باشد. تمام این loop دوم هنگامی که مقدار متغیر i عدد 0 باشد، اجرا خواهد شد. for loop دوم از یک متغیر به نام j استفاده خواهد کرد. متغیرهای i و j برای دسترسی به array قابل استفاده می باشند.

آموزش جاوا

1aryNumbers[ i ][ j ]

بنابراین سیستم دو loop برای وارد کردن همه ی مقادیر به یک array چند بعدی استفاده می شود، ردیف به ردیف.

تمرین: برنامه ی فوق در جایی به پایان می رسد که در آن در حال نوشتن برنامه ای برای چاپ تمام مقادیر از صفحه ی گسترده هستیم. وقتی که این کار انجام می شود، پنجره ی Output چیزی شبیه به تصویر زیر خواهد بود:

آرایه Array های چندبعدی می توانند گول زننده نیز باشند، اساسا به این دلیل که حفظ مسیر ستون ها و ردیف های شما سخت می باشد! در بخش بعدی در مورد لیست های array فرا خواهید گرفت.

آموزش استفاده از Array Lists در جاوا

آموزش جاوا

اگر از تعداد آیتم هایی که قرار است در array قرار بگیرند، اطلاعی ندارید، ممکن ست بهتر باشد از چیزی به نام ArrayList استفاده کنید. یک ArrayList در واقع یک ساختار دینامیک داده می باشد، به این معنا که آیتم ها قابل حذف و اضافه از لیست می باشند. یک array معمولی در جاوا یک ساختار استاتیک داده می باشد، زیرا شما اندازه ی اولیه ی array خود را دارید.

برای تنظیم یک ArrayList، ابتدا باید پوشه ای از java.util library وارد کنید:

1import java.util.ArrayList;

سپس می توانید یک آبجکت ArrayList جدید ایجاد کنید:

1ArrayList listTest = new ArrayList( );

توجه کنید که این بار نیازی به کروشه ندارید.

زمانی که آبجکت ArrayList جدید داشته باشید، می توانید با متود add، عناصری به آن اضافه کنید:

1listTest.add( "first item" );

1listTest.add( "second item" );

1listTest.add( "third item" );

1listTest.add( 7 );

بین پرانتزهای add آنچه را که می خواهید به ArrayList اضافه کنید، قرار دهید. به هرحال فقط می توانید آبجکت ها را اضافه کنید. سه آیتم اولی که به لیست بالا اضافه کرده ایم، آبجکت های String می باشند. چهارمین آیتم یک عدد می باشد. اما این عدد یک آبجکت از نوع صحیح خواهد بود.

آیتم ها در لیست می توانند توسط یک عدد Index و با استفاده از یک متود get مورد اشاره قرار بگیرند:

1listTest.get( 3 )

این خط آیتم را روی لیست در Index position 3 خواهد گرفت. اعداد ایندکس شمارش را از 0 شروع می کنند، بنابراین این آیتم چهارمین آیتم خواهد بود.

شما می توانید آیتم ها را از یک ArrayList حذف هم بکنید:

آموزش جاوا

1listTest.remove(2);

یا می توانید از مقدار روی لیست استفاده کنید:

1listTest.remove( "second item" );

حذف یک آیتم باعث تغییر اندازه ی ArrayList خواهد شد، بنابراین وفتی از عدد شاخص استفاده می کنید، وقتی سعی در به دست آوردن یک آیتم روی لیست دارید، باید مراقب باشید. اگر آیتم شماره ی 2 را حذف کرده ایم، بنابراین لیست فوق فقط حاوی 3 آیتم خواهد بود. سعی در به دست آوردن با عدد شاخص 3، منجر به بروز خطا خواهد شد.

برای وارد شدن به هر آیتم در ArrayList، می توانید چیزی به نام یک Iterator را تنظیم کنید. ایک گروه در کتابخانه ی java.util نیز یافت می شود:

1import java.util.Iterator;

می توانید ArrayList را به یک آبجکت Iterator جدید ضمیمه کنید:

1Iterator it = listTest.iterator( );

این خط یک آبجکت Iterator جدید تنظیم می کند که می تواند برای وارد شدن به آیتم ها در ArrayList به نام listTest استفاده شود. دلیل استفاده از یک آبجکت Iterator این است که این آبجکت دارای متودهایی به نام next و hasNext می باشد. می توانید از اینها در یک loop استفاده کنید:

1while ( it.hasNext( ) ) {

1System.out.println( it.next( ) );

1}

متود hasNext یک مقدار Boolean را گزارش می دهد. اگر آیتمی در ArrayList وجود نداشته باشد، مقدار false خواهد بود. متود بعدی می تواند برای وارد شدن همه ی آیتم ها در لیست استفاده شود.

برای تست کردن همه ی این تئوری کد زیر را امتحان کنید:

آموزش جاوا

به خطی که همه ی لیست را چاپ می کند، دقت داشته باشید:

1System.out.println( "Whole list=" + listTest );

این خط به شما یک روش سریع برای مشاهده ی آیتم های روی لیستتان ارائه می دهد. وقتی کد اجرا می شود، پنجره ی Output موارد زیر را نمایش خواهد داد:

1first item second item third item 7 Whole list=[first item, third item, 7] Position 1=third item

به طور خلاصه، وفتی از تعداد عناصری که قرار است در لیستی از آیتم ها قرار بگیرند، مطمئن نیستید، از ArrayList استفاده کنید. اکنون بررسی array ها را رها می کنیم. در بخش بعدی به بررسی رشته ها خواهیم پرداخت.

این آموزش ادامه دارد

سلام با قسمت سوم آموزش جاوا JAVA در خدمت شما عزیزان هستم

در قسمت قبل از آموزش تصویری برنامه نویسی جاوا با متغیرهای جاوا آشنا شدیم

حال با ادامه آموزش جاوا همراه باشید:

آموزش متغیر Double

متغیر double می تواند اعداد خیلی بزرگ (یا کوچک) را در خود داشته باشد. حداکثر و حداقل مقادیر 17 می باشد که با 307 صفر دنبال می شود.

متغیر double برای نگهداری مقادیر ممیزی شناور نیز استفاده می شود. یک مقدار ممیزی شناور عددی مانند 8.7، 12.5، 10.1 و غیره می باشد. به عبارت دیگر این عدد ممیزی در انتها دارد. اگر سعی کنید یک مقدار ممیزی را در یک متغیر int ذخیره کنید، NetBeans زیر کد پیش فرض را خط خواهد کشید. اگر سعی کنید برنامه را اجرا کنید، کامپایلر یک پیغام خطا ارائه می دهد. اجازه بدهید با متغیرهای double کمی تمرین کنیم.

از بخش int را به double تغییر دهید. بنابراین این مورد را نیز تغییر دهید:

int first_number, second_number, answer;

به خط زیر:

double first_number, second_number, answer;

اکنون مقادیر ذخیره شده را تغییر دهید:

first_number = 10.5;

second_number = 20.8;

بقیه ی برنامه را همانطور که هست رها کنید. پنجره ی برنامه نویسی شما باید مشابه زیر باشد:

برنامه ی خود را مجددا اجرا کنید، پنجره ی خروجی باید مانند زیر باشد:

تغییر مقادیر ذخیره شده در first_number و second_number را امتحان کنید. از هر مقداری که تمایل دارید، استفاده کنید. برنامه ی خود را اجرا کرده و نتیجه را مشاهده کنید.

در بخش بعدی در مورد دو نوع متغیر دیگر جاوا فرا خواهید گرفت: short و float.

آموزش Java - آموزش متغیرهای Float و Short

دو نوع متغیر دیگری که می توانید استفاده کنید short و float می باشند. متغیر short برای ذخیره ی اعداد کوچکتر استفاده می شود و دامنه ی آن بین منفی 32768 و مثبت 32767 می باشد. به جای استفاده از int در کد خود مانند صفحات قبل، می توانستیم از متغیر short استفاده کنیم. اگر مطمئن هستید که متغیری را که مخواهید ذخیره کنید، بیشتر از 32767 و کمتر از -32768 نیست، باید فقط از متغیر short استفاده کنید.

متغیر double را که استفاده کردیم، می تواند اعداد ممیزی شناور واقعا بزرگ را ذخیره کند. به جای استفاهد از double، متغیر float نیز می تواند استفاده شود. هنگام ذخیره ی یک مقدار در یک متغیر float، نیاز به حرف f در انتهای آن دارید. مانند مورد زیر:

float first_number, second_number, answer;‎

first_number = 10.5f;

second_number = 20.8f;‎

بنابراین حرف f بعد از عدد اما قبل از نقطه ویرگول در انتهای خط قرار می گیرد. برای مشاهده ی تفاوت بین float و double مورد زیر را بررسی کنید.

حساب ساده ( Simple Arithmetic) با متغیرهایی که استفاده کرده اید، می توانید از نمادهای زیر نیز برای انجام محاسبت استفاده کنید: + (علامت جمع) _ (علامت منفی) *(علامت ضرب که یک ستاره است.) / (علامت تقسیم که یک اسلش رو به جلو می باشد.) این تمرین را امتحان کنید: علامت جمع را که برای اضافه کردن first_number و second_numberاستفاده می شود، حذف کنید. آن را با نمادهای بالا جایگزین کنید، ابتدا علامت منفی، سپس علامت ضرب و در نهایت علامت تقسیم. پاسخ به مورد آخر، تقسیم، باید یک عدد واقعا بزرگ به شما ارائه دهد. عددی که باید برای تقسیم ارائه دهید 0.5048076923076923 می باشد. این به این دلیل است که شما از متغیر نوع double استفاده کرده اید. به هرحال double را به float تغییر دهید. سپس حرف f را به انتهای اعداد اضافه کنید. بنابراین کد شما باید مانند زیر باشد:

وقتی که کد بالا را اجرا می کنید، اکنون پاسخ 0.5048077 می باشد. جاوا 6 عدد اول بعد از ممیز را گرفته و سپس بقیه را گرد کرده است. ( double یک عدد 64 بیتی است و float فقط 32 بیتی می باشد.)

در بخش بعد در مورد اهمیت Operator Precedence فرا خواهید گرفت.

آموزش Java - آموزش اولویت عمگرها

البته که شما می توانید با بیشتر از دو عدد در جاوا محاسبه کنید. اما باید مراقب آنچه قرار است محاسبه شود، باشید. مورد زیر را به عنوان مثال در نظر بگیرید:

first_number = 100;

second_number = 75;

third_number = 25;

answer = first_number - second_number + third_number;

اگر محاسبه را از سمت چپ به راست انجام داده باشید، 75-100 می شود که پاسخ 25 است. سپس عدد سوم را که 25 است اضافه کنید. مجموع 50 خواهد بود. به هرحال اگر مد نظر شما این نباشد چطور؟ اگر تمایل داشته باشید اعداد دوم و سوم را با هم اضافه کنید و سپس مجموع را از اولین عدد کسر کنید، چطور؟ بنابراین 25+75 است که پاسخ 100 می باشد. سپس آن را از اولین عدد کسر کنید که 100 می باشد. اکنون مجموع 0 خواهد بود.

برای اطمینان از اینکه جاوا کاری را انجام می دهد که شما می خواهید، می توانید از آکولا استفاده کنید. بنابراین اولین محاسبه مانند زیر خواهد بود:

answer = (first_number - second_number) + third_number;

این پنجره ی برنامه نویسی می باشد، بنابراین می توانید آن را امتحان کنید:

محاسبه دوم نیز به این شکل می باشد:

answer = first_number - (second_number + third_number);

پنجره ی کد آن را نیز در اینجا مشاهده می کنید:

اکنون اجازه بدهید چند عمل ضرب و جمع را امتحان کنیم.

نمادهای ریاضی خود را به (که اپراتور نامیده می شوند) به جمع و ضرب تبدیل کنید:

answer = first_number + second_number * third_number;

تمام آکولادها را حذف کرده و سپس برنامه ی خود را اجرا کنید.

بدون آکولا تصور می کنید که Java از چپ به راست محاسبه را انجام می دهد. بنابراین تصور می کنید که عدد اول را به عدد دوم اضافه می کند تا 175 به دست آورد. سپس تصور می کنید که در عدد سوم ضرب می شود که 25 می باشد. بنابراین پاسخ 4375 خواهد بود. سپس برنامه را اجرا کنید. پاسخ حقیقی را که شما به دست می آورید 1975 می باشد. پس جریان چیست؟

دلیل اینکه جاوا پاسخ اشتباه ارائه می دهد Operator Precedence است. جاوا برخی از نمادهای ریاضی را مهم تر از بقیه در نظر می گیرد. این برنامه ضرب را مقدم به جمع می داند، بنابراین عملیات ضرب را قبل از جمع انجام می دهد، سپس جمع را انجام می دهد. بنابراین جاوا در حال انجام عملیات زیر می باشد:

answer = first_number + (second_number * third_number);

با قرار دادن آکولادها در جای درست مشاهده می کنید که عدد دوم در عدد سوم ضرب شده است. سپس مجموع به اولین عدد اضافه می شود. بنابراین حاصل 75 در 25 عدد 1875 می باشد. عدد 100 را اضافه کنید، که 1975می باشد.

اگر آن را به روش دیگری می خواهید، فراموش نکنید که با استفاده از آکولادها به جاوا اعلام کنید:

answer = (first_number + second_number) * third_number;

تقسیم مشابه ضرب می باشد: جاوا ابتدا تقسیم را انجام می دهد وسپس جمع و یا تفریق را. خط پاسخ خود را به شکل زیر تغییر دهید:

answer = first_number + second_number / third_number;

پاسخی که به دست می آورید 103 می باشد. اکنون چند آکولاد اضافه کنید:

answer = (first_number + second_number) / third_number;

پاسخ این بار 7 خواهد بود. بنابراین بدون آکولادها، جاوا ابتدا تقسیم را انجام می دهد و سپس 100 را به مجموع اضافه می کند – این عملکرد از چپ به راست کار نمی کند.

در اینجا لیستی از Operator Precedence را مشاهده می کنید:

ضرب و تقسیم – به طور مساوی رفتار می شوند، اما نسبت به جمع و تفریق دارای اولویت هستند. جمع و تفریق – به طور مساوی رفتار می شوند اما نسبت به ضرب و تقسیم اولویت پایین تری دارند. بنابراین اگر فکر می کنید که جاوا پاسخ اشتباه به شما می دهد، به یاد داشته باشید که Operator Precedence مهم می باشد و چند آکولاد اضافه می کند. در قسمت بعدی به چگونگی ذخیره ی مقادیر با استفاده از Java نگاهی خواهیم داشت.

پایان بخش سوم آموزش برنامه نویسی JAVA

این آموزش ادامه دارد

سلام با قسمت دوم آموزش جاوا JAVA در خدمت شما عزیزان هستم

در قسمت قبل از آموزش برنامه نویسی جاوا با مفهوم جاوا آشنا شدیم و JDK و نرم افزار IntelliJ IDEA را یاد دادیم و برنامه ای اجرا نمودیم

حال با ادامه آموزش جاوا همراه باشید:

آموزش متغیرهای جاوا:

برنامه ها با دستکاری داده ی واقع در حافظه کار می کنند. داده می تواند عدد، متن، آبجکت، اشاره گرهایی به دیگر بخش های حافظه، و موارد دیگر باشد. داده نام گذاری می شود، طوریکه در صورت نیاز می تواند مجددا فراخوانده شود. نام و مقدار آن با عنوان متغیر (Variable) شناخته می شوند. ما با مقادیر عددی شروع می کنیم.

برای ذخیره ی یک عدد در جاوا، باید گزینه های زیادی داشته باشید. تمام اعداد مانند 8، 10، 12 و غیره با استفاده از متغیر int ذخیره می شوند. ( int مخفف integer (عددصحیح) می باشد.). اعداد ممیز شناور مانند 8.4، 10.5، 12.8 و غیره با استفاده از متغیر دوگانه ذخیره می شوند. شما ذخیره سازی را با یک علامت تساوی ( = ) انجام می دهید. اجازه بدهید چند مثال را بررسی کنیم (می توانید از کد FirstProject برای این مثال ها استفاده کنید.)

برای تنظیم یک عدد کامل (عدد صحیح)، موارد زیر را به متود main از بخش قبل اضافه کنید:

public static void main(String[ ] args) {

int first_number;

System.out.println("My First Project");

}

بنابراین برای اینکه به جاوا بگویید که می خواهید یک عدد کامل را ذخیره کنید، ابتدا لغت int را تایپ کنید که پس از آن یک فاصله قرار می گیرد. سپس لازم است برای متغیر عدد صحیح خود یک نام انتخاب کنید. شما می توانید هر نامی که می خواهید برای آنها انتخاب کنید، اما در این مورد قوانینی نیز وجود دارد.

نام متغیرها نباید با عدد شروع شود. بنابراین نام first_number درست می باشد اما نام 1st_number درست نیست. می توانید اعداد را در هرجایی از نام متغیر به جز ابتدای آن قراردهید.

نام های متغیرها نمی تواند مشابه لغات کلیدی Java باشد. موارد بسیاری از این گونه وجود دارد که در NetBeans به رنگ آبی در خواهند آمد، مانند int در بالا.

نمی توانید در نام های متغیرها فاصله داشته باشید. اطلاعیه ی متغیر int first number، خطایی را دریافت خواهد کرد. ما از متغیرهای تاکید شده استفاده کرده ایم، اما متداول این است که حرف اول با حروف کوچک انگلیسی و حرف بعدی یا بقیه ی حروف را با حرف بزرگ انگلیسی نوشته شوند: firstNumber, myFirstNumber

نام های متغیرها موارد هوشمندی هستند، بنابراین firstNumber و FirstNumber نام های متفاوتی برای متغیرها می باشند.

برای ذخیره ی موردی در متغیری به نام first_number، یک علامت تساوی و سپس مقداری مورد نظر برای ذخیره را تایپ کنید:

public static void main(String[ ] args) {

int first_number;

first_number = 10;

System.out.println("My First Project");

}

بنابراین این برنامه به جاوا می گوید که می خواهید مقداری از 10 را در متغیر عدد صحیح که first_number نامیده ایم، ذخیره کنید.

اگر تمایل دارید، می توانید تمام این کار را در یک خط انجام دهید:

public static void main(String[ ] args) {

int first_number = 10;

System.out.println("My First Project");

}

برای اینکه تمام موارد را در عمل ببینید، متد println را به این شکل تغییر دهید:

System.out.println( "First number = " + first_number );

آنچه ما اکنون در بین آکولادهای println داریم، متن های مستقیمی هستند که در علامت نقل قول محدود شده اند:

("First number = "

ما یک علامت به علاوه نیز داریم که با نام متغیرمان دنبال می شود:

+ first_number );

علامت به اضافه به معنای اتصال به یکدیگر "join together" می باشد. بنابراین ما متن و نام متغیر خود را به یکدیگر متصل می کنیم. این عملکرد به عنوان concatenation (الحاق) مطرح است.

پنجره ی شما اکنون باید مانند زیر به نظر برسد (دقت داشته باشید که هر خط با نقطه ویرگول به پایان می رسد.):

برنامه ی خودرا اجرا کنید و باید صفحه ی زیر را در پنجره ی Output در پایین مشاهده کنید:

بنابراین عددی را که در متغیر ذخیره کرده ایم، به نام first_number ، خروجی می باشد پس از علامت تساوی.

اجازه بدهید چند جمع ساده را امتحان کنیم. چند متغیر int به کد خود اضافه کنید، یکی برای ذخیره ی رومین عدد و دیگری برای ذخیره ی پاسخ.

int first_number, second_number, answer;

دقت کنید که چگونه سه متغیر نام روی یک خط داریم. اگر متغیرها از یک نوع باشند، شما می توانید این کار را در جاوا انجام دهید (برای مورد ما نوع int). بنابراین نام هر متغیر با کاما (ویرگول) جدا می شود.

بنابراین می توانیم در متغیرهای جدید چیزی اضافه کنیم:

first_number = 10;

second_number = 20;

answer = first_number + second_number;

برای متغیر پاسخ، می خواهیم اولین عدد را به دومین عدد اضافه کنیم. جمع کردن با علامت به اضافه ( + ) انجام می شود. بنابراین Java مقادیر را در first_number و second_number به یکدیگر اضافه می کند. وقتی این کار تمام شد، مجموع را در متغیر واقع در سمت راست تساوی ذخیره می کند. بنابراین به جای اختصاص دادن 10 یا 20 به نام متغیر، عمل جمع را انجام خواهد داد و سپس اختصاص می دهد. در موردی که واضح نیست، اتفاقی مانند زیر رخ خواهد داد:

مورد بالا سازگار با این مورد می باشد:

answer = 10 + 20;

اما جاوا تقریبا می داند که در داخل دو متغیر first_number و second_number چه چیزی وجود دارد، بنابراین شما می توانید فقط از نام ها استفاده کنید.

اکنون متد println خود را مانند زیر تغییر دهید:

System.out.println("Addition Total = " + answer );

مجددا یک متن مستقیم را که با علامت نقل قول احاطه شده، با نام متغیر ترکیب می کنیم. پنجره ی برنامه نویسی شما باید مانند زیر باشد:

بنابراین برنامه ی ما موارد زیر را انجام داده است:

یک عدد ذخیره کرده است. یک عدد دوم ذخیره کرده است. این دو عدد را با یکدیگر جمع کرده است. نتیجه ی جمع را در یک متغیر سوم ذخیره کرده است. نتیجه را چاپ کرده است. شما مستقیما نیز می توانید از اعداد استفاده کنید. خط پاسخ را مانند زیر تغییر دهید: answer = first_number + second_number + 12; برنامه ی خود را مجددا اجرا کنید. چه چیزی چاپ شده است؟ همان موردی است که انتظار داشتید؟ می توانید اعداد کاملا بزرگی در متغیر نوع int ذخیره کنید. حداکثر مقدار 2147483647 می باشد. اگر یک عدد منفی مورد نظر شماست، کمترین مقداری که می توانید داشته باشید -2147483648 می باشد. اگر اعداد بزرگتر و یا کوچکتر می خواهید، می توانید از متغیر عددی دیگری استفاده کنید: double ، که آنها را در بخش بعدی مورد بررسی قرار می دهیم.

پایان بخش دوم آموزش برنامه نویسی JAVA

این آموزش ادامه دارد

آموزش جاوا

آموزش جاوا

سلام با قسمت اول آموزش جاوا JAVA در خدمت شما عزیزان هستم

در این قسمت از آموزش برنامه نویسی جاوا با مفهوم جاوا آشنا میشویم و JDK و نرم افزار IntelliJ IDEA را فرا می گیرید و برنامه ای اجرا می کنید

آموزش Java یک سکوی مستقل می باشد و این به این معناست که روی هر سیستم عاملی اجرا می شود. بنابراین چه کامپیوتر شما Windows، Linuxیا Mac OSرا اجرا می کند، همه ی اینها در جاوا یکی است. دلیل اینکه می تواند روی هر سیستم عاملی اجرا شود به علت ماشین مجازی جاوا (Java Virtual Machine) می باشد. ماشین مجازی برنامه ای است که تمام کد شما را به درستی پردازش می کند. بنابراین لازم است که قبل از اجرای هر کد جاوا، این برنامه را (ماشین مجازی) نصب کنید.

جاوا متعلق به شرکتی به نام Sun Microsystems می باشد، بنابراین لازم است برای گرفتن ماشین مجازی جاوا، که به عنوان Java Runtime Environment (JRE) نیز شناخته می شود، وارد وب سایت Sun شوید. ابتدا این صفحه را امتحان کنید.

http://java.com/en/download/index.jsp

شما می توانید با کلیک کردن بر روی لینک "Do I have Java?" چک کنید که آیا JRE را سیستم خود دارید یا نه. این لینک را می توانید زیر دکمه ی Download در بالای صفحه پیدا کنید (مگر اینکه Sun جای موارد را عوض کرده باشد.) وقتی که روی لینک کلیک می کنید، کامپیوتر شما برای JRE اسکن خواهد شد. سپس به شما گفته می شود که این برنامه را دارید یا نه. اگر نداشته باشید، فرصت دانلود و نصب آن به شما داده می شود.

یا اینکه می توانید لینک زیر را بررسی کنید. http://java.com/en/download/manual.jsp

(دستی) "manual" در لینک های بالا به معنای دانلود دستی ("manual download") می باشد. صفحه به شما لینک های دانلود و دستور هایی برای سیستم عامل های مختلف ارائه می دهد.

پس از دانلود و نصب، لازم است کامپیوتر خود را ریست کنید. پس از انجام این کار شما برنامه ی Java Virtual Machine را خواهید داشت.

آموزش جاوا

در این مرحله هنوز نمی توانید برنامه ای بنویسید. تنها کاری که انجام داده اید، نصب نرم افزار است، بنابراین برنامه های جاوا روی کامپیوتر شما اجرا خواهند شد. برای نوشتن کد و امتحان کردن آن به نرم افزاری به نام Software Development kit احتیاج دارید.

موردی که ما قصد استفاده از آن را داریم Java SE نامیده می شود. (SE مخفف Standard Edition می باشد، ویرایش استاندارد). روی لینک و سپس روی "Java SE (JDK) 13 Download" کلیک کنید.

روی لینک Download کلیک کنید تا باز هم صفحه ی دیگری باز شود. در این صفحه در مورد سیستم عامل از شما سوال می پرسد. روی Continue کلیک کنید تا در نهایت دانلود مورد نظر را دریافت کنید.

یک پیام هشدار، گرچه – این دانلود در هنگام نگارش بزرگ خواهد بود، بیشتر از 160 مگابایت! هنگامی که JDK را دانلود کردید، آن را روی سیستم خود نصب کنید.

نرم افزار IntelliJ IDEA:

نرم افزار IntelliJ IDEA محصول شرکت JetBrains بوده و برای برنامه نویسان جاوا و توسعه آن طراحی و تولید شده است. این نرم افزار دارای محیطی کاربر پسند بوده و تمامی امکانات یک برنامه نویس حرفه ای را فراهم می آورد. کد نویسی سریع، پشتیبانی از انواع فریمورک های پر کاربرد ویژگی هایی هستند که IDEA را به نرم افزار محبوب برنامه نویسان جاوا تبدیل کرده است

برنامه ای قابل اعتماد برای تولید نرم افزار (IDE) ویژه زبان جاوا است که از HTML / XHTML, XML / XSL, CSS, Ruby, و javascript و همچنین مدرن ترین فناوری‌ها و چارچوب‌های مهم مانند Spring و Hibernate پشتیبانی می کند. درحقیقت IDEA IntelliJ بر روی بهره وری و کارایی توسعه دهندگان تمرکز کرده است و مجموعه ی کاملی از ابزارها را فراهم کرده است و با مدرن ترین فن آوری ها و چارچوب ها از جمله جاوا، اسکالا، Groovy و دیگر زبان های برنامه نویسی یکپارچه شده است. این نرم افزار دارای یک رابط کاربری بسیار آسان و کاربرپسند است و از ساختارهای Rails و GWT نیز پشتیبانی می کند.

در صفحه IntelliJ IDEA را با توجه به سیستم عامل خود می توانید دانلود کنید

حال روی فایل exe کلیک کنید تا پنجره زیر باز شود

مسیری از قسمت هارد که می خواهید نرم افزار را نصب کنید انتخاب کنید

در این قسمت فایلهایی که به IntelliJ می خواهید ارتباط داشته باشد انتخاب کنید

سپس جعبه چک را انتخاب کنید و نصب را به اتمام برسانید

اگه از قبل فایل از برنامه را نداشتید پیش فرض انتخاب شده برای وارد کردن را انتخاب نکنید

روی" Remaining and Set Defaults" کلیک کنید

در پایان اگه هشداری در مورد دسترسی به Firewall دیدید , اجازه را بدهید

دوره آموزش جاوا

هنگامی که برای اولین بار IntelliJ IDEA را اجرا کردید ، یا بعد از اینکه آن را از نسخه قبلی به روزرسانی کردید ،برای شخصی سازی نمونه خود و شروع به کار با IDE و تکمیل نصب برخی مراحل لازم است

آموزش تصویری زیر شما را در طی مراحل زیر راهنمایی می کند:

تنظیمات IntelliJ IDEA را وارد کنید

در گفتگوی کامل نصب ، آیا می خواهید تنظیمات IDE را وارد کنید ، انتخاب کنید:

اگر این اولین نمونه از IntelliJ IDEA است ، گزینه Do not import settings را انتخاب کنید.

می توانید تنظیمات را در مرحله بعد با استفاده از File | به صورت دستی صادر و وارد کنید وارد کردن تنظیمات و پرونده | دستورات تنظیمات را از منوی اصلی صادر کنید.

موضوع رابط کاربری را انتخاب کنید

آیا می خواهید از تم پیش فرض Darcula یا Light استفاده کنید.

افزونه های غیر ضروری را غیرفعال کنید

نرم افزار IntelliJ IDEA شامل افزونه هایی است که با سیستم های کنترل نسخه مختلف و سرورهای برنامه ، یکپارچه سازی می کنند ، پشتیبانی از چارچوب های مختلف و فن آوری های توسعه و غیره را فراهم می کنند. برای افزایش کارایی ، می توانید افزونه هایی را که لازم ندارید غیرفعال کنید. در صورت لزوم ، می توانید بعداً آنها را در گفتگوی تنظیمات / تنظیمات Ctrl + Alt + S تحت افزونه ها فعال کنید. برای اطلاعات بیشتر ، به مدیریت افزونه ها مراجعه کنید.

برای غیرفعال کردن همه آنها می توانید روی پیوند غیرفعال کردن همه برای هر گروه از افزونه ها کلیک کنید ، یا سفارشی سازی کنید تا پلاگین های مجزا را در این گروه غیرفعال کنید.

افزونه های اضافی را بارگیری و نصب کنید

در صورت لزوم ، افزونه های اضافی که با IDE در دسترس نیستند از مخازن پلاگین های IntelliJ IDEA بارگیری و نصب کنید.

شروع یک پروژه در IntelliJ IDEA

در صفحه خوش آمدید ، می توانید موارد زیر را انجام دهید:

ایجاد یک پروژه جدید

وارد کردن یک پروژه

یک پروژه یا پرونده موجود را باز کنید

یک پروژه موجود را از یک سیستم کنترل نسخه بررسی کنید

همچنین می توانید یک دایرکتوری پروژه موجود یا یک پرونده جداگانه به صفحه خوش آمدید بکشید ، و آن را در IntelliJ IDEA باز کنید.

نمای کلی محیط نرم افزار IntelliJ IDEA

هنگامی که یک پروژه را در IntelliJ IDEA افتتاح می کنید ، رابط کاربری پیش فرض به شرح زیر است:

بسته به مجموعه افزونه ها و تنظیمات پیکربندی ، ممکن است IDE شما متفاوت رفتار کند.

از ویرایشگر برای خواندن و نوشتن کد استفاده کنید

نوار پیمایش در بالا یک جایگزین سریع برای پنجره ابزار Project است که در آن می توانید ساختار پروژه خود را حرکت داده و پرونده ها را برای ویرایش باز کنید.

ویندوزTool windows ابزار عملکردی را فراهم می کند که مکمل کد ویرایش است. به عنوان مثال ، پنجره ابزار Project ساختار پروژه خود را به شما نشان می دهد و پنجره ابزار Run خروجی برنامه خود را هنگام اجرای آن نمایش می دهد.

در Context menus برای دیدن اقدامات موجود در متن فعلی می توانید بر روی عناصر مختلف رابط کلیک راست کنید. به عنوان مثال ، برای انجام اقدامات مربوط به آن پرونده ، بر روی یک فایل در پنجره ابزار Project کلیک راست کنید ، یا با کلیک راست در ویرایشگر ، اقدامات مربوط به قطعه کد فعلی را مشاهده کنید.

بسیاری از این اقدامات را می توان از منوی اصلی در بالای صفحه یا پنجره اصلی نیز انجام داد. عملکردهای میانبر ، میانبر کنار نام عملکرد را نشان می دهد.

به طور پیش فرض ، پنجره های ابزار به طرفین و پایین پنجره اصلی متصل می شوند. می توانید آنها را در صورت لزوم ترتیب دهید ، قفل را باز کنید ، تغییر اندازه دهید ، پنهان شوید و غیره

در Popup menus فهرستهای بازشو امکان دسترسی سریع برای اقدامات مربوط به متن فعلی را فراهم می کنند. به عنوان مثال ، Alt + Insert را در ویرایشگر فشار دهید تا پنجره Generate برای تولید ساختارهای کد بر اساس متن باز شود. با فشار دادن Alt + Insert در پنجره ابزار Project ، پنجره جدید برای افزودن پرونده ها و فهرست های جدید به پروژه شما باز می شود.

با استفاده از لیست های سریع اقداماتی که اغلب از آنها استفاده می کنید ، می توانید منوهای سفارشی ایجاد کنید. به عنوان مثال ، می توانید Ctrl + Shift + Alt + T را فشار دهید تا Refactor این پنجره با یک لیست سریع از پیش تعریف شده از اقدامات مربوط به refactoring باز شود.

اولین برنامه جاوا خود را ایجاد کنید

آموزش برنامه نویسی جاوا

در این آموزش یاد می گیرید که چگونه یک برنامه جاوا ساده را چاپ کنید که Hello ، World چاپ می کند ، اجرا و بسته بندی می شود! به خروجی سیستم در طول راه با کمک کدگذاری و ابزارهای تکمیلی، شما با ویژگی های IntelliJ IDEA برای تقویت بهره وری خود به عنوان یک توسعه دهنده آشنا می شوید

ایجاد یک پروژه جدید

جی دی کی JDK را نصب کنید

برای توسعه برنامه های جاوا در IntelliJ IDEA ، به Java SDK (JDK) نیاز دارید. اگر جاوا روی رایانه شما نصب نشده است ، باید یک بسته JDK را بارگیری کنید.

وب سایت jdk.java.net را باز کنید.

در آنجا ، بایگانی های OpenJDK اوراکل برای ویندوز ، MacOS و لینوکس به عنوان بایگانی .tar.gz و .zip پیدا خواهید کرد.

نسخه JDK لازم را انتخاب و بارگیری کنید.

اگر مطمئن نیستید به کدام نسخه نیاز دارید ، آخرین نسخه پایدار را انتخاب کنید.

بایگانی را از حالت فشرده خارج کرده و پوشه را با Java در فهرست خانه جاوا در رایانه خود قرار دهید.

مسیر پیش فرض در ویندوز: C: File Files Java ، در macOS: / Library / Java / JavaVirtualMachines.

در لینوکس ، محل پیش فرض جاوا ممکن است بسته به توزیع مورد استفاده شما متفاوت باشد.

یک پروژه جاوا جدید ایجاد کنید

در IntelliJ IDEA ، یک پروژه به شما کمک می کند تا کد منبع ، آزمایش ها ، کتابخانه هایی که استفاده می کنید ، دستورالعمل ها و تنظیمات شخصی خود را در یک واحد سازماندهی کنید.

راه اندازی IntelliJ IDEA.

اگر صفحه خوش آمدید باز شد ، روی ایجاد پروژه جدید کلیک کنید.

در غیر این صورت ، از منوی اصلی File (پرونده) را انتخاب کنید جدید | پروژه

در جادوگر پروژه جدید ، از لیست در سمت چپ جاوا را انتخاب کنید

از لیست SDK Project ، JDK را که می خواهید در پروژه خود استفاده کنید انتخاب کنید.

اگر لیست خالی است ، روی New کلیک کنید و مسیر مسیر فهرست اصلی Java را مشخص کنید (به عنوان مثال jdk-11.0.0.jdk).

ما نمی خواهیم از این کتابخانه یا چارچوب های اضافی برای این آموزش استفاده کنیم ، بنابراین بر روی Next کلیک کنید.

پروژه ای از قالب ایجاد نکنید. در این آموزش قصد داریم همه کارها را از ابتدا انجام دهیم ، بنابراین بر روی Next کلیک کنید.

پروژه را نامگذاری کنید ، به عنوان مثال: HelloWorld.

در صورت لزوم ، مکان پیش فرض پروژه را تغییر داده و گزینه Finish را بزنید.

یک پکیج و یک کلاس ایجاد کنید

بسته ها برای گروه بندی کلاس هایی که به همان دسته تعلق دارند یا عملکردهای مشابهی ارائه می دهند ، برای ساختار دهی و سازماندهی برنامه های بزرگ با صدها کلاس استفاده می شود.
در پنجره ابزار Project ، پوشه src را انتخاب کنید ، Alt + Insert را فشار دهید و Java Class را انتخاب کنید.
در قسمت Name ، com.example.helloworld.HelloWorld را تایپ کرده و OK را بزنید.

نرم افزار IntelliJ IDEA بسته com.example.helloworld و کلاس HelloWorld را ایجاد می کند.
در جاوا ، یک کنوانسیون نامگذاری وجود دارد که هنگام نامگذاری بسته ها و کلاس ها ، باید از آن پیروی کنید.

همراه با پرونده ، IntelliJ IDEA بطور خودکار مطالب را برای کلاس شما تولید کرده است. در این حالت ، IDE عبارت بسته و بیانیه کلاس را درج کرده است.

این کار با استفاده از قالب های پرونده انجام می شود. بسته به نوع فایلی که ایجاد می کنید ، IDE کد و فرمت اولیه ای را که انتظار می رود در کلیه پرونده های آن نوع باشد وارد می کند.

کد را بنویسید:

متد main() را با استفاده از قالبهای زنده اضافه کنید

نگهدارنده را در رشته اعلامیه کلاس پس از براکت باز Place قرار دهید و Shift + Enter را فشار دهید.

برخلاف Enter ، Shift + Enter خط جدیدی را بدون شکستن خط فعلی شروع می کند.

متد main را تایپ کنید و الگویی را که در آن بیانیه اصلی () اعلام شده است ، انتخاب کنید.

همانطور که تایپ می کنید ، IntelliJ IDEA سازه های مختلفی را پیشنهاد می کند که می توانند در متن فعلی مورد استفاده قرار گیرند. با استفاده از Ctrl + J می توانید لیست الگوهای زنده موجود را مشاهده کنید.

قالب های زنده قطعه کد هستند که می توانید در کد خود وارد کنید. اصلی یکی از چنین قطعه است. معمولاً ، قالبهای زنده حاوی بلوکهایی از کد هستند که اغلب از آنها استفاده می کنید. استفاده از آنها می تواند مدتی را برای شما صرفه جویی کند ، زیرا لازم نیست بار دیگر کد مشابه را تایپ کنید.

با استفاده از متد println() کد را تکمیل کنید

پس از اعلام main(), نرم افزار IntelliJ IDEAبطور خودکار هشتک را در خط بعدی قرار می دهد. بیایید روشی را بنویسیم که مقداری متن را به خروجی سیستم استاندارد چاپ کند.

حرف Sy را تایپ کرده و کلاس System را از لیست پیشنهادات تکمیل کد (از بسته استاندارد java.lang) انتخاب کنید.دکمه. Ctrl + برای قرار دادن انتخاب با یک کاما دنباله دار فشار دهید.

حرف o را تایپ کنید ، Ctrl + را انتخاب کنید و از نو فشار دهید.

حرف p را تایپ کنید ، متد println (String x) را انتخاب کنید و Enter را فشار دهید.

نرم افزار IntelliJ IDEA انواع پارامترهایی را می توان در شرایط فعلی مورد استفاده قرار داد. این اطلاعات برای مرجع شماست.

حرف Type ". دومین علامت نقل قول به صورت خودکار وارد می شود و هشتک بین علامت نقل قول قرار می گیرد.

تایپ کنید Hello, World!

تکمیل کد پایه ، زمینه پیرامون موقعیت فعلی هشتک را تجزیه و تحلیل می کند و همانطور که تایپ می کند ، پیشنهاداتی ارائه می دهد. با فشار دادن Ctrl + Space می توانید لیست تکمیل را به صورت دستی باز کنید.

آموزش java

برنامه را بسازید و اجرا کنید

کلاس های معتبر جاوا را می توان به بایت کد کامپایل کرد. می توانید کلاسها را با main() از ویرایشگر با استفاده از ایکون فلش سبز ، کامپایل و اجرا کنید.

بر روی دکمه Run (حذف) کلیک کرده و گزینه Run "HelloWorld.main ()" را در پنجره انتخاب کنید. IDE شروع به کامپایل کردن کد شما می کند.

پس از اتمام تدوین ، پنجره Run tool در انتهای صفحه باز می شود.

خط اول فرمانی را که IntelliJ IDEA برای اجرای کلاس کامپایل شده از آن استفاده می کند ، نشان می دهد. خط دوم خروجی برنامه را نشان می دهد: Hello, World! و آخرین خط کد خروجی 0 را نشان می دهد ، که نشان می دهد که آن با موفقیت خارج شد.

اگر می خواهید پنجره Run tool را باز کنید ، Alt + 4 را فشار دهید.

وقتی روی Run کلیک می کنید ، IntelliJ IDEA یک پیکربندی اجرای خاص ایجاد می کند که یک سری اقدامات را انجام می دهد. ابتدا برنامه شما را می سازد. در این مرحله ، javac کد منبع شما را در بایت کد JVM وارد می کند.

تنظیمات اجرای خودکار ایجاد شده موقت هستند ، اما شما می توانید آنها را اصلاح و ذخیره کنید.

پس از اتمام جاوا ، کامپایل ترکیبی کامپایل شده را در فهرست خارج از خانه قرار می دهد ، که با رنگ زرد در پنجره ابزار Project برجسته می شود.

پس از آن JVM کد بایت را اجرا می کند.

برنامه را در JAR پکیج کنید:

پس از تهیه کد ، می توانید برنامه خود را در بایگانی جاوا (JAR) بسته بندی کنید تا بتوانید آن را با سایر توسعه دهندگان به اشتراک بگذارید. بایگانی ساخته شده artifact نامیده میشود.
برای JAR یک Artifacts ایجاد کنید

از منوی اصلی File (Project Structure) را انتخاب کنید Project Structure Ctrl + Shift + Alt + S را بزنید و Artifacts را کلیک کنید.

بر روی دکمه افزودن کلیک کنید ، به JAR اشاره کرده و From modules with dependencies انتخاب کنید.

در سمت راست قسمت Main Class ، بر روی دکمه Browse کلیک کنید و در گفتگوی باز شده ، HelloWorld (com.example.helloworld) را انتخاب کنید.

نرم افزار Artifacts را ایجاد می کند و تنظیمات آن را در قسمت سمت راست گفتگویProject Structure نشان می دهد.

تغییرات را اعمال کنید و گفتگو dialog را ببندید.

در JAR artifact را بسازید

از منوی اصلی گزینه Build | را انتخاب کنید artifact را بسازید.

به HelloWorld اشاره کنید: jar و Build را انتخاب کنید.

اگر اکنون پوشه out / artifacts را جستجو کنید ، JAR خود را در آنجا پیدا خواهید کرد.

برنامه پکیج شده را اجرا کنید

برای اینکه مطمئن شوید artifacts JAR به درستی ایجاد شده است ، می توانید آن را اجرا کنید.
برای برنامه پکیج شده ، یک پیکربندی اجرا ایجاد کنید

برای اجرای یک برنامه جاوا بسته بندی شده در JAR ، IntelliJ IDEA به شما امکان می دهد یک پیکربندی اختصاصی اجرا کنید.

دکمه های Ctrl + Shift + A را فشار دهید ، عملکرد ویرایش تنظیمات را پیدا کنید و اجرا کنید.

در گفتگوی Run / Debug Configurationations ، روی دکمه Add کلیک کرده و JAR Application را انتخاب کنید.

پیکربندی جدید را نامگذاری کنید: HelloWorldJar.

در قسمت Path to JAR ، بر روی دکمه Browse کلیک کرده و مسیر فایل JAR را در رایانه خود مشخص کنید.

در قسمت قبل از راه‌اندازی ، روی دکمه افزودن کلیک کنید ، گزینه Build Artifacts | را انتخاب کنید HelloWorld: jar در محاوره ای که باز می شود.

انجام این کار بدان معنی است که HelloWorld.jar هر بار که این پیکربندی را اجرا کنید ، بصورت خودکار ساخته می شود.

تنظیمات به شما امکان می دهد چگونه می خواهید برنامه خود را اجرا کنید ، و چه استدلال ها و گزینه هایی انتخاب کنید. برای چندین برنامه می توانید تنظیمات چندگانه اجرا داشته باشید که هرکدام دارای تنظیمات خاص خود هستند.

پیکربندی اجرا را اجرا کنید

در نوار ابزار toolbar، پیکربندی HelloWorldJar را انتخاب کرده و بر روی دکمه Run در سمت راست selector پیکربندی run کلیک کنید. روش دیگر ، اگر میانبرها را ترجیح می دهید ، Shift + F10 را فشار دهید.

مانند گذشته ، پنجره Run tool باز می شود و خروجی برنامه را به شما نشان می دهد.

این فرآیند با موفقیت اجرا شد ، به این معنی که برنامه به درستی پکیج شده است.

پایان قسمت اول آموزش برنامه نویسی JAVA

این آموزش ادامه دارد